Walk and wonder

De herfst heeft nu echt z’n intrede gedaan in Nieuw Zeeland. Sneeuw op de bergtoppen, heftige storm en zware regenbuien waardoor de watervallen niet langs maar op de weg neerplenzen. Spectaculair! Zelfs onze buschauffeur vond het ‘freaking adventurous’. Des te blijer ben ik als ik s’ochtends wakker word van de zon die door de gordijnen schijnt. Yeahhh time to go!! Ik wandel zoveel ik kan, ook in de regen als de weergoden mij niet goedgezind zijn. Naja, wandelen, ik moet zeggen hiken, een heel verschil! Klimmen en klauteren over rotsen, het juiste pad zien te vinden, over hangbruggen wiebelen en over lavastenen naar beneden glijden. En dat alles in landschappen die zo uit de VVV-folders lijken te komen. 

Een van de bijzondere hikes was de Tongarira Crossing; s’ochtends voor dag en dauw op om een dagtocht te maken naar de top van een vulkaan. Door de krater huppelen, de felblauwe meren bewonderen en eindigen in een tropisch regenwoud. Maar ook lopen tussen de enorm hoge bomen in het Redwood Forest in stinky Rotorua, een glibbertocht naar de gletsjer in Franz Josef en een mudrun langs de schitterende stranden van Abel Tasman... het is te mooi om niet van te genieten. Dus dat doe ik dan ook, volop! 

Het bezoek aan een Maori school waar de kindjes een lied voor ons hadden ingestudeerd was heel schattig. We hebben een Hangi diner gegeten, bereid volgens Maori tradities in een soort oven begraven in de aarde en ik heb de Haka dans geleerd -met gebolde ogen vooral heel eng kijken, wat stampen op de grond, borst kloppen en onuitspreekbare Maori taal uitkramen. 

Een van de ervaringen die ik ook niet had willen missen, was paardrijden op een boerderij in the middle of nowhere. Geen mobiele ontvangst, geen wifi, alleen wat varkers, paarden, honden, loslopend wild en oneindig veel schapen. Keihard galloperen, tussen de verbazend wegrennende schapen door naar een adembenemend uitzichtspunt hoog in de heuvels. In de zon! 

Oja en ik vergeet nog bijna het belangrijkste gezelschap: mijn medereizigers. Ik heb al zoveel geweldige mensen ontmoet, van alle uithoeken van de wereld (al is de meerderheid, zo’n 75%, Duits). Ik heb ook even gewerkt tegen kost en inwoning bij een heel leuk, creatief wat ouder half-Iers echtpaar in Nelson. In hun duurzame huis met prachtig uitzicht op de zee heb ik voor het eerst van mijn leven pleister gemaakt als een echte bouwvakker en vervolgens met een bakspatel een en ander op de muur gesmeerd. Ze waren heel blij met het stucresultaat. 

Maar door al die ontmoetingen blijft mijn reisverlanglijst groeien en groeien, er valt nog zoveel te ontdekken. Dus ik blijf wandelen, in weer en wind, en mezelf verwonderen, en open voor alles en iedereen die op mijn pad komt.