Het zuidereiland rond

Toen ik de vele regen aan de westkust echt zat was, en meer het binnenland in trok, richting Queenstown, maakte de regen plaats voor andere weerstaferelen. De sneeuwmachine ging aan, de vriezer werd ingeschakeld en soms kwam er dan toch ook een zonnetje tevoorschijn! 

In Queenstown bij de beklimming van de Ben Lemond kwam ik in een soort sneeuwwolk terecht, waardoor het pad steeds smaller en dieper werd. Totdat ik geen hand voor ogen zag, tot over mijn knieeën in de sneeuw stond en omkeren best een goed idee bleek. De tocht naar de fjorden van Milford Sound werd geannuleerd, want de weg om daar te komen was afgesloten vanwege de sneeuw. Enkele dagen later hadden we meer geluk; met stralende zon, de beste dag sinds tijden, reden we door de bijzonder mooie voormalige gletsjerlandschappen naar de fjorden. Omringd door dolfijnen, voeren we op onze cruise tussen de fjorden, langs watervallen en zeehondjes met onze zonnebrillen op. Wauw!

Na de cruise besloot ik van de bus te stappen in Te Anau. Een toeristische trekpleister in de zomer vanwege de start van de Kepler Track, een vierdaagse huttenwandeling. Je moet minimaal een jaar van tevoren reserveren voor een plekje in de hutten. Maar in de winter... nobody there! De vierdaagse track was welliswaar gesloten (een keer raden, vanwege de vele sneeuw) maar het deel naar de eerste hut was wel begaanbaar. Dus... off we go! Eerst met een privéwatertaxi het meer oversteken en dan de berg omhoog klimmen. We baalden, want er hingen dikke wolken boven ons en het was vriezens koud, en hoe hoger we kwamen hoe meer in de wolken, maar toen opeens voelden we de zon.... we stonden boven de wolken! Het voelde als hemel op aarde; in de diepe sneeuw, stilte, de warmte van de zon, frisse lucht en omringd door besneeuwde bergtoppen die boven de wolken uitstaken. Een cadeautje van moeder natuur, wat een geluk!

In Dunedin, aan de oostkust van het zuidereiland, voelde ik mij helemaal thuis in de creatieve scene. Vele galerieën, eindelijk wat oude gebouwen, artistieke types met groen haar en aparte uitdossingen, kleine winkeltjes, lokale farmers market, een hostel zonder stapelbedden maar met hond en piano. Heerlijk om na al die natuur me weer even te vergapen aan al die bijzondere creaties van de mens. 

Nu in Christchurch, mijn bijna laatste stop voordat ik verder vlieg naar Canada. Ik woon hier 1,5 week in bij een gezin met twee schattige jongetjes waar ik veel op pas. Ik help wat in het huishouden, in de tuin, het hek schilderen, koken en de hond uitlaten. Maar ik probeer zoveel mogelijk te doen wat zij ook doen, om zo niet alleen de toerist uit te hangen, maar ook het echte leven in Nieuw Zeeland te ervaren. Dus op de school van de kids met zelfgemaakte sterrenmuts de Macarena in Maori meezingen en dansen tijdens Matariki (het Maorifeest van de sterren), gepocheerd ei en baked beans op toast eten als ontbijt, van de hydroslide in het net geopende zwembad en ‘I spy with my little eye’ spelen. Stuk voor stuk belevenissen die me nog lang bij zullen blijven.