In dromenland

Van zweven in een vliegtuigje boven magisch mooie eilandjes en stranden van Tofino tot aan het genieten van alle wormen die ik in de mest zie krioelen op de boerderij... de laatste 1,5 maand van mijn reis stond ik met beide voetjes aan de grond én was ik met mijn hoofd in de wolken. Ik leefde in dromenland. 

Terug op de farm in Cobble Hill, waar ik mijn reis op Vancouver Island begon, werd ik nu gepromoveerd tot hoofd boerin. Elke ochtend oogstte ik de lekkerste aardbeien, tomaatjes in allerlei vormen en kleuren, minikomkommers en wat er maar te plukken viel, dan startte ik de John Deere tractor en reed ik de farmstand naar de straat. Na een heerlijk kopje koffie met zelfgebakken pancakes, notenbrood of pumpkinpie, was het tijd om andere klusjes te klaren. Onkruid wieden, nieuwe farmstandbordjes maken, wintergewassen zaaien, nieuw land ontginnen en bemesten, hout stapelen of ik kreeg de opdracht een Nederlandse appeltaart te bakken. Als mijn hosts Robin en Caleb na een gebroken nacht met twee huilende kinderen uitgeput op de bank lagen, nam ik graag ook de 4 weken oude Solan even in de arm om tegelijkertijd met z’n 3 jarige broertje Benji zijn favoriete Richard Scarry boek te lezen. s’Middags had ik de tijd aan mezelf en pakte ik de fiets of nam ik de benenwagen, over heuvels en dalen, langs meren en stranden, door bossen en dorpjes, de omgeving verkennen. En 3 weken lang ontdekte ik steeds weer nieuwe trails. Ik werd verwend met heerlijk avondeten uit eigen tuin, wat vaak gedeeld werd met vrienden en familie, een zoete inval. Bij het binnenhalen van de farmstand wachtte er altijd een verrassing; compleet uitverkocht of een lege kas, een liefdesbriefje van een koper, een lekke band of zaadjes van de buurman, bonenzaadjes hè. Het boerenleven saai? Starend naar de wonderschone sterrenhemel besefte ik dat simpel en saai twee wel totaal verschillende dingen waren.

Het volgende adres waar ik belandde was op Bowen Island, niet ver van Vancouver, bij een heel leuk gezin waar ik tot master oppasser werd verklaard. Ik kreeg de kleine Ewan van 1,5 en Cadence van bijna 3 onder mijn hoede. Samen door de plassen stampen, croissantjes eten, verdwalen in de bossen, het poppenhuis tot raceauto omtoveren en zwaaien naar alle ferry’s die voorbijkwamen. Want ze woonden op een plekje... het uitzicht was beter dan dat van een 5 sterren hotel. De herfst trad in, de blaadjes van de maple trees kleurden nog roder dan op de Canadese vlag en het werd nu echt onmogelijk om slechte foto’s te maken. Ook onmogelijk werd het om de wandelpaden te vinden. Een gekleurd lintje aan een boom was vaak de enige vorm van trailmarkering en die lintjes, die heb ik nog wel eens over het hoofd gezien. Dus ik maakte van verdwalen maar mijn nieuwe hobby.

Na drie weken op Bowen Island, boekte ik een hostel aan de Sunshine Coast, twee ferry’s en een autoritje verderop. Hele dagen vermaakte ik me met het spotten van kabouters in boomstammen, nieuwe mountainbiketrails creëren in het bijzijn van loslopend wild en het analyseren van de meest bijzondere penispaddestoelen. Toen de laatste week was ingegaan, stond het beklimmen van ‘The Chief’, een steile bergrots in Squamish, nog onafgevinkt op mijn bucketlist. Dus op naar dit dorp vol übersporty people - ik voelde me ineens een totaal domme wandelhobbyist - met spiegelende meren, besneeuwde bergtoppen en hipsterbier + perzikpizza’s. Via laddertjes en stalen kettingen, in de spagaat samen met medehikers en onder toeziend oog van nieuwsgierige chipmunks, klom ik omhoog naar de top van The Chief. Ruim zes uur later stond ik weer benee, stralend van geluk en met een vinkje in the pocket. 

Ik heb echter nog wat wensen onvervuld gelaten, want hoe dichterbij mijn terugvlucht kwam, hoe minder zin ik had Canada te verlaten. Mijn nieuwe vrienden, het buitenzijn, de bergen, het avontuur en de relaxte pluk-de-dag-mentaliteit, wat zal ik dit alles missen. Tegelijkertijd weet ik ook dat ik niet mag klagen; wie krijgt er nu de kans om een half jaar lang de wereld rond te reizen en freewheelend door het leven te gaan? It’s me, lucky me, en ik heb er volop van genoten. 

Huidige locatie: Amsterdam
Bestemming: onbekend

P.s. Thanks voor al jullie leuke thuisfrontberichtjes! Toch nog een goede reden om naar Nederland terug te keren, een hele goede reden ;)